این شعر رو که از سروده های خودمه تقدیم به شمایی می کنم که چشمانتان کهکشانی ، دستانتان مملو از نور و معبد ارغوانی قلبتان سرشار از شور و احساس است:

عکس بی قاب

با اشعه نگاه خود

شیشه احساس من را داغ کردی

برفهای روح سرما دیده ام را

با نگاهت آب کردی

خوب می دانم که دانسته

و شاید هم ندانسته

با کلام سحر گون و دلنشینت

قلب بی آلایشم را خواب کردی

با ترنّم های شیرین کلامت

همچو شبنم

غنچه پژمرده روح مرا شاداب کردی

تشنه بودم ، تشنه مهر و محبت

نازنیم

با غزلهایت مرا سیراب کردی

همچو خورشیدی تو ای آتشفشان

شور و تب دادی به من

امّا مرا بی تاب کردی

با طلوع با شکوهت

در میان آسمان دیده ام

نی نی چشمان تاریک مرا مهتاب کردی

صد دریغ ای تکیه گاه روح من

بعد از آن افسونگریهارفتی و

عکس مرا بی قاب کردی