آخرین کلام

 کنار نهر تنهایی نسیمی می وزد آرام

 که بوی بی وفایی را برایم ارمغان دارد

 من آنجا خاطراتم را برای مردم بیگانه باز می گویم

 تو هم بیگانه ای با من

 بیا و لحظه ای حرف مرا با گوش دل بشنو

 تو که مجذوب دنیایی  ، تو که سرگرم سودایی

                          تو ای محبوب پیشینم !

 اگر آنروز آن سروی که شاهد بود بر خشم نگاه تو

 و بر بیداد دستانت گواهی داشت

 اگر رخسار انسان داشت  به لبخندی برایت اینچنین می گفت:

                  چرا رنگ صداقت را نمی بینی ؟

                   نمی دانی که دل فنجان چینی نیست ؟

 تو شیرین گونه دنیایی پر از فرهاد می بینی

 ولیکن بیستون را تیشه فرهاد عاشق کرده ویرانه

                       ولی افسوس!!!

 سکوت سرد بر دنیای بی مِهری تو مُهر گواهی زد

 گذشت آنروز و بعد از آن جدایی بود

 مرا در کوره راه زندگی رها کردن گناهی بود

 کنون در اوج تنهایی برایت نکته ای را باز می گویم :

 گمان کردی که بعد از تو به پایان می رسد دنیای احساسم ؟

 گمان کردی که بعد از تو شبهایم چون دل تاریک تو خاموش می ماند؟

 بدان !

 بدان بعد از تو هم مهتاب شبها همچنان زیباست

 و خورشید دلم گرمی ده فردا وفرداهاست

تو مُردی در دلم امّا دلم هرگز نمی میرد

 و اینک زیر بار ظلم سنگینت که تا روز غنا از یاد من هرگز نخواهد رفت

 برایت آرزوی روزهای پر ثمر دارم

                                       خداحافظ - خداحافظ